De dag dat jij opeens verdween...
Je lag daar,
dood...
En ik,ik stond daar maar...
Niets wat me nog weerstand bood...
Ik heb je laatste traan gezien.
IK heb je laatste woord gehoord...
Ik heb je horen schreeuwen dat ik het niet verdien,
nog voor de dood je hart had doorboord...
Ik herinner me de tranen op je tas,
Ik herinner me de trekkende mensen om me heen...
Ik wil niet meer weten hoe het was,
De dag dat jij opeens verdween...
dood...
En ik,ik stond daar maar...
Niets wat me nog weerstand bood...
Ik heb je laatste traan gezien.
IK heb je laatste woord gehoord...
Ik heb je horen schreeuwen dat ik het niet verdien,
nog voor de dood je hart had doorboord...
Ik herinner me de tranen op je tas,
Ik herinner me de trekkende mensen om me heen...
Ik wil niet meer weten hoe het was,
De dag dat jij opeens verdween...
Reacties op dit gedicht
| Dark-Enchantress: | Maandag, juni 03, 2002 20:11 |
| ... ik ben er stil van meis, tis heeeeeeeel mooi geschreven, echt! Maris heeft gelijk, het was haar keuze, jij kon nix meer voor d'r doen. Accepteer dat, hoe zwaar dat oowk zal zijn/is. (ik val in de herhaling van Mariska) Je weet dattik er voor je ben! kussies, Kirsten |
|
| mariska: | Maandag, juni 03, 2002 09:23 |
| het was haar keuze en dat moet je accepteren hoe moeilijk dat ook is! sterkte meisie! kus mariska |
|
Over dit gedicht
| Auteur: lenore | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 02 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||