in witte bloemenkelken
het is alsof een bloemenkelk
heel stil emoties raakt
zo zuiver zo wit en breekbaar
als lelies over de velden
worden uitgestrooid
en toch in dit moment
voelt mijn hart de meeste pijn
als er door zoveel herinneringen
die als foto's ontwaken
de namen zo helder in blijven gegrift
van Niki Mario Dimitri Anthony
die ik verloren ben
tussen november en begin
van dit nieuwe jaar
en het was alsof mijn handen
de klei niet meer wilden voelen
zelfs niet voor het maken van
één lelieblad als zand
en water vermengden want het voelde
alleen maar verkild versteend
maar hun woorden beschrijven mij
als sluiers over de zee
is het niet zo
dat de hemel
elke traan voor eeuwig bewaard
in witte bloemenkelken
als de lente nieuw leven schenkt
in een zonnestraal die morgendauw
belicht
en alles terug zal bloeien
in een bitter-zoete symfonie
want zo hebben zij het mij altijd verteld
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Zaterdag, april 03, 2021 13:33 |
| De witte bloemenkelken staan te bloeien in een mooie vaas met tranen als ik het goed begrijp, laat dat een troost zijn M-Rose. Bitterzoete woorden vormen dit prachtige gedicht. Zonnige groet. Anneke |
|
| teun hoek: | Zaterdag, april 03, 2021 11:41 |
| van traan naar wonder. th | |
| stampertje het rukkonijn: | Zaterdag, april 03, 2021 10:01 |
| Dit pronkstuk lees ik,en herlees ik.Taal kan zo mooi zijn. | |
| esteban.: | Zaterdag, april 03, 2021 09:15 |
| Mij werd er verteld dat we elkander vroeg of laat zullen terug zien... (maar dat is een leugen) Ik hoop dat je troost kan vinden in de klei en in jouw woorden Marleen, want in die geloof ik wel... liefs esteban |
|
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 03 april 2021 | ||
| Thema's: | ||