Tijd...
Tijd…
Verloren wacht ik de dageraad,
rechts de randen rood omgeven.
Drijfveren spannen de kroon
als tranen droog geknepen.
Willen is weten dat een storm
die verbazing doet opleven,
geen tik noch tok
de zee zou kunnen genezen.
Het leven wondert trage dagen
en het vlees gewillig is
maar eigenlijk zijn de kleinste vragen,
tja m’n liefste
hoe het nu met jou is...
esteban 9 april 2021
Reacties op dit gedicht
| M-Rose: | Vrijdag, april 09, 2021 14:03 |
| Dat Tijd heelt dat hangt van vele factoren af denk'k Maar wat ik weet isdat de eenvoudigste lieve woorden de diepste wonden kunnen helen je weet Esteban dat ik je geen sterkte kan wensten in ben daar ni goed in maar Het Licht aan jou |
|
| september: | Vrijdag, april 09, 2021 13:27 |
| Wondermooi Esteban. Het gedicht komt binnen. De tijd, eenzaamheid en de kleinste vragen juist de grootste zijn. Dat maakt het gedicht vol gevoel en zeggingskracht. Ik ben jarig vandaag. Dit gedicht is dan alhoewel met andere insteek geschreven een cadeau voor mij als lezer. Mijn dank aan u en uw gedichten. Liefs | |
| stampertje het rukkonijn: | Vrijdag, april 09, 2021 13:12 |
| Prachtig gedicht over een onbeantwoordde liefde | |
| Anneke Bakker: | Vrijdag, april 09, 2021 11:01 |
| Ach... je wilt het niet wweten Esteban. De zon schijnt, de oppepper. Mooie dag gewenst. Anneke |
|
| teun hoek: | Vrijdag, april 09, 2021 10:50 |
| redelijk th | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 09 april 2021 | ||
| Thema's: | ||