Het was je hart die bloedde,
en niemand die het stelpen kon.
Je huilde, rivieren van tranen nat,
en je schreeuwde, in je wanhoop,
maar er was niets, niets wat je kon doen.
Deze liefde was verloren, als een uitgebloeide
bloem. Je kon hem water geven, je kon hem voeden,
maar hij zal nooit meer de stralende bloem worden
die hij eens is geweest.

En zo was het ook met deze liefde, je hebt er
alles aan gedaan, maar het onvermijdelijke gebeurde.
Droog je tranen, je tranen die je vergoten hebt, en
maak een nieuw begin. Vergeet wat je ervoer, je hart
zal stoppen met bloeden, door er niet meer aan te denken,
proberen het te vergeten.

Je ziel zal op een dag weer helder zijn.
Met een stralend licht erin, in plaats van
in duisternis gehuld. Je zult weer lachen, en de
wereld aanschouwen, degene worden die je altijd bent
geweest. Alsjeblieft, kom snel weer onder ons, je verdient
het om weer vreugde te ervaren, weer gelukkig te zijn.
Daar is toch niets in deze wereld mee te evenaren.