Geen weg meer terug naar moeders rug

Op eigen benen staan is niet meer een waan

Blijf stug en steek terug als een mug

De maan van beloftes is vergaan, voorgoed van de baan

Alleen de overheid geeft in de vorm van geld vrijheid

Want na de tering geeft een uitkering een jaarring

Als ik gewond ben uitgedijd wordt het bed onpersoonlijk gespreid

Verving mijn moeder mijn nering of mijn verwering?

Broer ligt nooit op de loer, niemand als richtsnoer

Zus gooit pas een lus als ik helse liefdesverdriet blus

Openbaar vervoer bracht me naar niemandsland dat ik bezwoer

Alleen een kille, genezende kus op mijn pus in de ziekenbus

Voorgoed alleen zijn is soms fijn maar doet vaak ook pijn

Na het heengaan van mijn ouders ziet niemand mij meer echt staan

Chagrijn huil ik uit op het compleet verlaten stadsplein

Hoop dat mijn duizendste traan de in Iran verdwaalde bruidegom naar mij laat teruggaan