het zevende huis
ik teken jou
emoties als brekend glas
de zon is jouw ontwerper voor even
ik volg het lied van de zeeën
in stilte de regens tot stormen
met deze geboorte golven
over het zevende huis van maan
en de nacht blijft
mijn tijdloze zwerver
die de kleuren van deze stad
doet ontvlammen en langzaam
laat sterven zonder besef van tijd
jij bouwt met micro blauwe blokjes
een cirkel tot de muur
en het gezicht van een engelenbeeld
in het warme witte marmer
toont nog even de winter
in namen van steen
even voelbaar
in een bloei die herinnering maakt
maar bitter koud als ijs
ik ken jouw nacht
zo heel dichtbij
waarin ik jouw woorden voor even
vergeet waar het duister de sluiers
nooit opent in dromen en de wegen
doet vervagen tot verdwijnen
na elke reis als dit hart
ontwaakt
met enkel de stilte tussen schaduwen
van gebeden en tranen van was
waar ik werk
breek ik penselen en lees ik
jouw vraagtekens in zand over leven
en scherven die doorvloeien
in pastellen
getekend onder een indigo lotus
blad geboren om het nieuwe leven
voor even te omhelzen
en sneeuwwitte vlinders
met breekbare vleugels door de golven
bedekken de zee
Reacties op dit gedicht
| esteban.: | Zaterdag, april 24, 2021 20:03 |
| wel wel wel, met kleine blauwe blokjes een cirkel tot een muur bouwen... Het heeft wel iets speciaals Roosje |
|
| Anneke Bakker: | Zaterdag, april 24, 2021 15:59 |
| Woorden en zinnen als vlindervleugels zo mooi. Dat noemt men poëzie. Ik ben daar niet mee geboren, ook niet voor gestudeerd, Alleen in het noviciaat de 'kleine getijden' vanbuiten geleerd. Wens je een heel mooi weekend M-Rose. Anneke |
|
| teun hoek: | Zaterdag, april 24, 2021 10:15 |
| vol proza, mooi. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 24 april 2021 | ||
| Thema's: | ||