Grove maar zachte handen,
streelden mijn benen..
Ik liet mijn hoofd op je schouder rusten,
terwijl we de wereld achterlieten.
Verwarrend maar o zo fijn vertrouwd,
mijn hart zei me opnieuw; ik ben gelukkig.
Mijn ogen sloten zich,
ik ging op in dit moment..

Het stemmetje verstand trok aan mij..
maar tante gevoel wilde niet.
Zweverig, plagerig en onzeker dartelde ik,
als een tere vlinder fladderend.
Lippen brandend van jouw lippen,
maakt de wirwar maar ook mijn geluk compleet.

Mijn verstuurde hartjes, eindigden in stukjes..
Hoe ben ik hier gekomen..
had tante verstand dan toch gelijk..
Onbeantwoorde berichten,
afstandelijkheid voelend..
Onzekerheid groeit en pakt me..
ben ik mooi genoeg, ben ik lief genoeg?
Dejavu, bang om weer te praten..
dus ik zwijg en schrijf.
Voordat ik je voorgoed kwijt ben.