Lentevuur
waar schaduwen papavers wiegen
over het leven teken ik
woorden van inkt
er is altijd een ogenblik
dat in tranen rust als ik
marmer en porselein die licht zijn
tot stille dromen ontwaak
en ik wacht tot jij kan zien
tot jij kan voelen
tot de stilte je kan ontroeren
ik wis verlangen voor even
en denk wat nog rest
van ons
en ik vergeet
terwijl de schoonheid van het wit
ontluikende beeld in elk breekbaar zijn
als regen en herinneringen
verstild bijna versteend
tot de eerste lente
sterren herboeien
in vuur rode nevels
als zachte woorden
ontwaken in het hart
wordt geborgenheid geboren
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Dinsdag, mei 18, 2021 11:34 |
| Jouw woorden wiegen als bloemenblaadjes over het scherm, en in die droom zou ik niet meer wakker willen worden. Als een parel verstild in mijn ziel. Fijne dag M-Rose. Anneke |
|
| Dasje (lucky): | Dinsdag, mei 18, 2021 09:53 |
| Prachtige pure poezie M-Rose! Elk woord vloeit naadloos in elkaar over in dit schitterende gedicht Met bewondering gelezen Vriendelijke groetjes, Dasje |
|
| teun hoek: | Dinsdag, mei 18, 2021 09:18 |
| verstillend mooi. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 mei 2021 | ||
| Thema's: | ||