Al wie liefheeft...
Al wie liefheeft…
Onbereikbaar, zo was jij al altijd voor mij.
Toch liep je in mijn straten, in mijn gedachten.
Jouw beeld van schoonheid heb ik nimmer verloren,
ja, mijn geheugen had mij nog nooit bedrogen.
Louter gekleed met zonnebril zonder verdere pralerij
schiep je een wereld waartoe mijn ziel was voorbestemd.
Zo hield ik heel mijn hart gehuld in ongeziene schijn
en probeerde ik lief te hebben of te haten in lijdzaamheid.
De kille angst der afwijzing bekroop op warme dagen.
Apathisch zonder duidelijk te articuleren.
Mijn liefde voor jou kon ik niet goed verklaren,
want waarom lonkte daar het loochende lijden?
Het lot duldde neerbuigend mijn tekortkomingen.
Al wie liefheeft droomt zonder zijn verwachting
op de proef te willen stellen, geen verliezers, alleen winnaars.
Maar wat maakte het uit, ik die in alles had gefaald,
in mijn lusteloos bestaan dat onverzadigd
nog juist binnen de marge van het toelaatbare leefde
kon enkel naar jou kijken terwijl je onzichtbaar
in mijn verlangens voorbij kwam, onbereikbaar…
esteban 20 mei 2021
Reacties op dit gedicht
| Augustijntje: | Donderdag, mei 20, 2021 22:33 |
| Bijzonder mooi dit. | |
| september: | Donderdag, mei 20, 2021 20:02 |
| Dit is echt heel mooi Esteban. Het nodigt uit tot nog veel te herlezen. Wat een inhoud in dit mooi gedicht. Liefs | |
| Dasje (lucky): | Donderdag, mei 20, 2021 13:51 |
| Wow! mooi Esteban! 'Al wie liefheeft droomt...' wat een parel van een vaststelling. De angst om onszelf voor schut te zetten speelt ons parten. Maar wat hebben we te verliezen? Liefs, Dasje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 20 mei 2021 | ||
| Thema's: | ||