Gelijk twee onbekenden…



Lege standbeelden door de natuur verminkt,
de last die ons door het leven wordt toebedeeld
bestaat enkel en alleen uit obscure gedachten.
Al lopend teruggaan in de tijd naar een eerder bestaan,
want wie dwaalt door deze stad voelt zich apart gezet.
Mijn schaduw geeft de richting aan die ik moet belopen
als ik door een mysterieuze vrouw word aangesproken.
Haar land van herkomst behoort al lang tot het verleden.
Ik weet niet of de waarheid in haar mond gedijt,
toch luister ik met geveinsde interesse naar haar woorden.
Hoe het ook zij, dit is wel een heel vreemde werkelijkheid.

De zon weeft haar kleed tot een droom vol zijde,
en ze fluistert in een taal die niemand heeft geleerd.
Dat zij een doel heeft, heb ik ervaren als een noodkreet
als zij met tranen op haar wangen verdwijnt
in het doolhof van deze straten, ik ben weer alleen.
Zoals een afgewezen minnaar sta ik te trillen op mijn benen,
want mijn plotselinge verliefdheid kan ik niet verklaren.
Nu klinkt het alsof ik iemand anders hoorde spreken.
Als haar woorden deze raadselachtige waarheid kan dragen
en liefde de golf van stilte aan zich laat voorbij gaan,
waarom zou haar stem daar dan niet in slagen.

De zon verschuilt zich achter een stapel regenwolken
en ik sleep mezelf terug naar de alles verslindende werkelijkheid…



esteban 21 mei 2021