Wat achterblijft is heimwee...
Wat achterblijft is heimwee…
Met gesloten ogen luisterde ik naar het verdriet,
talrijke gedachten en de zorgwekkende werkelijkheid.
Met de ogen toe heb ik met de zee staan praten,
alleen op het strand, vermengt met zand en schelpen.
Ze huilde en bulderde, druipend van weemoedigheid.
Mijn voeten verstopt in de plakkerigheid van de branding.
Er moest wel iets wilds huizen in dat water, zeemansgraven
en een eeuwige angst voor vissen. ik was een held op sokken!
Terwijl ik bang was dat haar grijze golven mij zouden verslinden
en de noordelijke krachten het zoute tot schuim zou kloppen
aanhoorde ik haar stem, ze wilde iedereen terug naar het water.
Die ongekunsteldheid en het verlangen schiepen wanorde,
lichtzinnigheid en chaos in mijn nog zo pure hoofd.
Ik was zestien jaar en ging nog heel veel tegen haar praten
in de jaren die zouden volgen…
esteban 24 mei 2021
Reacties op dit gedicht
| september: | Maandag, mei 24, 2021 18:51 |
| Ooit begonnen en nog steeds. De zee is er altijd geweest. Als natuurkracht en luisteraar. Zo mooi in jouw prachtig gedicht omschreven. Fijne avond gewenst. | |
| teun hoek: | Maandag, mei 24, 2021 18:28 |
| ontladen in een zee die zwelgt th |
|
| Dasje (lucky): | Maandag, mei 24, 2021 17:50 |
| In de ban van jouw gedicht Esteban... Tijdloos dit schrijven want herkenbaar denk ik voor velen Haar gebulder is ideaal om terug te bulderen waar enkel de meeuwen het horen Dit is zo mooi! Liefs, Dasje |
|
| M-Rose: | Maandag, mei 24, 2021 15:51 |
| blijf mr praten Esteban ze is gespecialiseerd in het luisteren | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 24 mei 2021 | ||
| Thema's: | ||