Vloeibare gedachten…
Elke seconde dat ik het leven in mijn longen zuig,
slaat het hart een schaduw rond dit bestaan.
Met mijn friemelfrommelschrijfsels zoek ik me een uitweg
tussen vierkante cirkels en de gele klinkers van het leven.
Misschien ben ik wel de blikken man
die op zoek naar de tovenaar zich een weg baant.
Ik fluister soms wel eens stoute dingen in de oren van zij
die applaudisseren als ik in een stoet voorbij trek.
Alsof ik de letters mag bezitten die voortkomen
uit het voorbarige handgeklap van hen die ze schenken
aan mijn naam, aan mijn aanwezigheid, mijn psychoses.
Wie weet of het nodig is om vleugelloos
naast mijn schoenen te lopen enkel en alleen
omdat naar het schijnt ik de uitverkorene ben?
Huilen met de wolven in het bos heb ik nooit gedaan,
toch huil ik ook nu nog soms tranen met tuiten,
maar dan om geheel andere redenen!!
Diep binnenin tussen de stoffelijke resten
van de aarzeling denk ik het zeker te weten.
Mijn hoofd is een vat vol valse illusies,
want ook de helderen van geest weten wel beter,
ik ben hier slechts een bezoeker en mijn gedichten
zijn maar schijnbeelden van een man
die zo nu en dan goedkope liefdesromannetjes leest…
esteban 25 mei 2021