Zwoel wentelt ze rond
draait zich loom om
onder donker hemelbed

in de stilte die weerloze
vol aarde haar weer vult
in 't trage bladerdragen

gulzig, gematigde teugen
verder stilt lobbig de zee
hongerig maansgemoed

verspringt 't gulle blauw
tenauwernood nacht valt
in  het turbulente trillen

vogelgezang ijl, zacht
langzaam langere echo
wacht een bomensilhouet

zijn als verre vrienden
soms zoveel dichterbij
stil, niet leeg, volkomen

als groter geest uit de fles
dit hemels bed ontvouwen
wit laken over madelieven

met warmte glans omhult
 geen woord noch zin heeft
de droom vast te houden