Na een poos kom je tot het besef
dat je het moet loslaten
je hebt geen energie meer
en kan het niet meer aan
geen zinvol gesprek
zelfs helemaal niks om over te praten
Is het beter elk onze eigen weg te gaan.
Hij rustig en zacht omdat het zo is in hun cultuur en hun taal,
ik recht voor de vuist,dat is dan weer een ander verhaal.
ik wi mezelf voorrang geven,
mijn eigen manier van leven
en blijkbaar hoort dat niet
in samenhorigheid met een hypocriet.
Mijn.mama leerde me,laat je gaan
en wees recht voor de vuist.
Alhoewel dit niet altijd in mijn voordeel is
en obstakels en misverstanden op mijn pad kruist,
denk ik toch steeds weer deze gouden regel komt recht uit mijn nest
en zit in hart en hoofd geknest.
Het is toch niet erg om voor jezelf op te komen,en af en toe eens in verlangen weg te dromen.
Steeds te moeten aanhoren dat je fout bent
maar je eigen gebreken niet herkent,
is uiteindelijk niet te dragen.
Dus rest me de twijfel en de vragen.
.Blijf ik vechten
of kom ik op voor mijn rechten.
Tot deze conclusie gekomen
doet het oneindig veel pijn.
Na vierendertig jaren dat we deelden
In lief en leed
er altijd voor elkander zijn
het is een periode in je leven
die je nooit meer vergeet.
Maar het besef dat je beter weet.
Het verschil in orde en wanorde,
is er nu de vraag
of ik mezelf de voorrang geef
en in mijn eentje rustig leef,
of dat we nog even verder gaan
en de sprong in het duistere waag.

5/6/2021

- dreadqueen