wassende maan
avondrood tekent
stil naar duister over
dit getuigen van maan
en de zee smeekt
in stille gebeden
mijn melodieën tot in de verte
naar jou over golven en droom
van beleven en een sterven
laat ons voor even
stiller voelen
het is enkel een afbeelding
en het zand heeft reeds lang
niet alles gewist als
terugkomende momenten
ons samen zijn beschrijven
verlang ik niets meer dan
te weten waar je nu bent
en wat is tijd zonder jou
naar een andere morgen
wat geeft stilte meer voelend
dan de volgende traan
zo breekbar maar hoeveel wensen
zouden de sterren ontvangen
en hoeveel woorden blijven te tellen
om tederheid opnieuw te ontwaken
door één aanraking van jou
zal ik leven want het hart
is de plaats waarin elke emotie klopt
daar
ontmoette ik jou
en in liefde
is de laatste weg naar huis terug
en soms voel ik mij heel even
verder van jou
dat maakt me stil
maar niemand weet dit vuur te doven
in alles wat je doet
leer ik elke dans
wij zijn emotie
eens geboren in de stilte
van dit pas ontluikende ogenblik
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Woensdag, juni 09, 2021 20:53 |
| Mooi | |
| Dasje (lucky): | Woensdag, juni 09, 2021 17:18 |
| Ik volg jouw blik bijna fractioneel tijdens het lezen van jouw mooie gedicht en dan volgt het sterk geschreven gevoel |
|
| Clarice: | Woensdag, juni 09, 2021 17:13 |
| Heel mooi gedicht, M-Rose. Hoeveel gedachten zijn er misschien wel niet die elkaar nooit bereiken. Gts, Clarice |
|
| Anneke Bakker: | Woensdag, juni 09, 2021 11:28 |
| Een stil gebed, onuitspreekbaar in tederheid geschreven. Wens je een mooie dag M-Rose. Anneke |
|
| teun hoek: | Woensdag, juni 09, 2021 10:55 |
| hartenlust th | |
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 09 juni 2021 | ||
| Thema's: | ||