In strak staccato
In strak staccato
het was of ik
het zwart bruine
rotsblok hoorde
spreken in het
aanwakkeren van
een ijskoude wind
er werd ons
geen uitzicht op
warmte gegeven
in het donker
ogende gat dat
als opening sprak
in strak
staccato geselde
wind het gesteente
waar de vegetatie
het liet afweten zonder
enige vorm van houvast
nog sluipen
restanten over de
bodem naar buiten
in de hoop dat licht
ook hun leven weer
enige glans zal geven
wil melker
11/06/2021
Reacties op dit gedicht
| Dasje (lucky): | Vrijdag, juni 11, 2021 17:08 |
| Een stukje puur natuurgeweld waarbij je je als mens heel klein voelt Op verschillende vlakken te bekijken... Liefs, Dasje |
|
| M-Rose: | Vrijdag, juni 11, 2021 08:01 |
| het leven weer enige glans te geven da komt zo stillekes aan op gang |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 11 juni 2021 | ||
| Thema's: | ||