nachtramen
het stemt soms droevig
en verstild
als een droom
plaats vind in het oog van levensstormen
en stilte langzaam tot één geheel
het laatste beeld
laat sterven wat duister beschrijft
waar de kilte voelbaar verdeeld
is op nacht verlichte ramen
en herinnering blijft
een onveranderde weg
waar enkel stof zich opstapelt
en woorden worden fluisteringen
die voorbij gaan als regen
maar over golven danst van heimwee
terwijl alles
zo breekbaar voelt
fluister mij
omdat
alles zo rakend blijft
in een zee van tijd
bloeien momenten van leven
tot rozen
over nerven en stille nevels
van verborgen verdriet
tot enkel de schaduw
achter gesloten ogen
herinneringen maakt
in beelden van was
als liefde
door een leesbare bloei
de dieptes van emotie
ontwaakt in de raadsel
spiegel van het hart
luister dan
en open nieuwe wegen
waar zon en licht
emoties tot vlinders veweven
in een pas gekozen melodie
te voelen
wat als eeuwig is en stil
Reacties op dit gedicht
| Dasje (lucky): | Vrijdag, juni 18, 2021 18:49 |
| De getijden van het leven M-Rose En met de moed der wanhoop de ene voet voor de andere blijven plaatsen Heel mooi! |
|
| Anneke Bakker: | Vrijdag, juni 18, 2021 10:14 |
| De spiegel van het hart maakt mij wederom stil, heel stil, alleen de vlinder fluistert zoete woorden vertaalt door jou. Fijne dag M-Rose. Anneke |
|
| teun hoek: | Vrijdag, juni 18, 2021 09:59 |
| metamorfose. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 18 juni 2021 | ||
| Thema's: | ||