XII
laat mij emotie
ontwaken
door stille beelden
in ogenblikken op zoek
naar een vonk van magie
en een fluistering van hoop
maar meer te voelen
hoe breekbaar
verbondenheid is
als schaduw
voorbij gegaan
en een weg
nog nooit genomen
maar deze stenen zo koud
beschrijven enkel de manen
in zeezout kristallen
over stuifzand als in een droom
die de zee ontkleurt
zoals deze wereld wegslipt
tot lege bladzijden stormend
zijn waar ooit
de stilte zal wonen
rakend
als metaforen van dood en leven
over een sluier van verdriet
en een woord nooit ontloken
in fluister en bloei
tot alles vervaagt
in het heldere licht
alleen schaduwen
van herinneringen blijven over
die je voelbaar maken
voor wat je leert zien
en waardoor je weer voelt
als een nieuwe geboorte ontwaakt
met de hartslag van leven
stil ontluikend
in deze nog onvoltooide melodie
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Vrijdag, juni 25, 2021 11:29 |
| Lopend in de schaduw van het leven ontluikt in stilte de eindstrofe van de melodie die daar bij past in luister en fluister. Mooie beelden schets je hier M-Rose. Fijne dag gewenst. Anneke |
|
| teun hoek: | Vrijdag, juni 25, 2021 09:57 |
| aanpassend in de tijd. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 25 juni 2021 | ||
| Thema's: | ||