De schaduwen voorbij...
De schaduwen voorbij…
Ik draag mijn herinneringen zoals jij
de nevels rond jouw ogen.
Openbaar en in het daglicht,
als balsem voor mijn getormenteerde ziel.
Aan de zee die niet van mij alleen is,
ben ik anders dan het kind dat verloren liep,
de omarming van het zand, het zachtjes wiegen.
Er schuilen waarlijk engelen in het water.
’t is een plek waar we spreken van liefde,
waar het strand hand in hand met de golven gaat.
Je hoeft haar gewoon maar in te ademen,
de eenzaamheid wordt er niet alleen gedronken…
esteban 25 juni 2021
Reacties op dit gedicht
| september: | Maandag, juni 28, 2021 21:39 |
| Ik kan alleen maar zeggen en nog eens hoe mooi dit is. Ik kan het voelen. Klasse. Liefs | |
| Dasje (lucky): | Maandag, juni 28, 2021 16:27 |
| Het verleden is een loden rugzak Esteban, maar het water van de zee maakt die gewichtloos Heel erg mooi! Liefs, Dasje |
|
| M-Rose: | Vrijdag, juni 25, 2021 23:04 |
| ik zie men glas hier hele-x helder voor me zonder 1 schaduw | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 25 juni 2021 | ||
| Thema's: | ||