In schaarse tijden...
In schaarse tijden…
Ik strooide bloesems over haar grafsteen
in witte marmeren golven.
Zacht gestorven tranen,
vlinders diep vanbinnen.
Bij vlagen heb ik aan die zerk gebeden,
woorden die mijn verlangens wilden dragen.
Een eenzame tussen gestorven zielen,
Ik was gehuld in droevig lijden.
Maar alles was reeds gezegd
toen wij nog tegen elkander spraken.
Jouw gedachten die bleven nazinderen,
je hebt ze zachtjes in mijn hoofd geplant.
Misschien mag ik ze zo nu en dan eens eren,
ze koesteren tot er niets meer overblijft…
esteban 28 juni 2021
Reacties op dit gedicht
| Clarice: | Dinsdag, juni 29, 2021 14:59 |
| Mooi geschreven, Esteban. Er blijft altijd iets over denk ik, dat draag je onbewust mee. Gts, Clarice | |
| september: | Maandag, juni 28, 2021 23:17 |
| Om stiller dan stil van te worden. Breekbaar, koesterbaar in intens verdriet. Intens mooi geschreven en integer. De woorden en zinnen doen voelbaar recht aan liefde, afscheid en gemis. | |
| Dasje (lucky): | Maandag, juni 28, 2021 15:43 |
| Zo intens mooi! Weten dat je haar tijdens haar leven alles gezegd hebt wat je haar wou zeggen Al zal je nog vaak stoten tegen vragen die je haar wou stellen...dat verdwijnt nooit Liefs, Dasje |
|
| Dirk Hermans: | Maandag, juni 28, 2021 15:32 |
| Gevoelig verwoord | |
| teun hoek: | Maandag, juni 28, 2021 09:42 |
| innig. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 28 juni 2021 | ||
| Thema's: | ||