Terug naar het Hazegras...
Terug naar het Hazegras…
Met waanzinnige nagels schreeuwde je om aandacht
vanachter het raam,
telde de rode lichten en wendde het hoofd
richting station.
Als bezoeker bedrogen verlangde ik naar jou,
als een kind naar 6 december.
Je negeerde me in een soort van koeterwaals,
ik zag, ik kwam en weende,
weende tranen volgezogen schaamte.
Toen wilde ik je nog vragen “zie ik je morgen weer”
maar de gordijnen
waren al opnieuw gesloten…
esteban 9 juli 2021
Reacties op dit gedicht
| september: | Vrijdag, juli 09, 2021 21:43 |
| Zeer intens mooi en emotievol in het eenzame. Een ervaring is alleen al het lezen Esteban. Liefs | |
| Dasje (lucky): | Vrijdag, juli 09, 2021 20:27 |
| Op zoek naar wat menselijkheid en vergetelheid Diep rakend mooi! Liefs, Dasje |
|
| teun hoek: | Vrijdag, juli 09, 2021 17:57 |
| wat triest th | |
| M-Rose: | Vrijdag, juli 09, 2021 09:45 |
| Het jargon van lopende zaken 4de trap naar beneden |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 09 juli 2021 | ||
| Thema's: | ||