Meerminnen, minder mannen...
Meerminnen, minder mannen…
Jij viert, danst op een zee van spiegels, blinkend is de muziek.
De wereld van de levenden heb je achtergelaten.
Tussen de tranen door heb ik je nagereisd, je afscheidsbrief in de hand.
In het geroezemoes der golven schimmen van opspattend schuim,
iets zegt me dat ze buiten hun lichaam treden, ze blijven klimmen.
Ik doorwaad het zilte, maar ook het zout zwoegt, drijft vol in de mond.
ik ben ontdaan van al mijn kleren, naakt zeilen we voorbij Atlantis…
esteban 13 juli 2021
Reacties op dit gedicht
| september: | Dinsdag, juli 13, 2021 15:16 |
| Ontdaan blijft bij in gevoel na het meermaals lezen van dit prachtig ontroerend gedicht. Liefdevol ook en breekbaar. Het is prachtig geschreven en bevangt met het beeld van heimwee zeeschuim en Atlantis. Liefs | |
| Dasje (lucky): | Dinsdag, juli 13, 2021 15:08 |
| Dat 'iets' zegt me dat ook Esteban! Daar hoeft geen wetenschappelijk bewijs aan te pas te komen toch niet voor mij Wat niet wegneemt dat de pijn erom in golven over je heen kan slaan Liefs, Dasje |
|
| teun hoek: | Dinsdag, juli 13, 2021 10:00 |
| sterkte. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 juli 2021 | ||
| Thema's: | ||