Er zwermen kleine padjes op duinpaden
korrelig grijs toont zeegroene springers
ingespannen pootjes ergens aan te komen
veilige haven, berm, niet onder schoenzolen

tuur gestadig naar al dit groen bewegen
het minutieuze omzeilen, Wet van Darwin
voelt het tekort, altijd meer, niet te min
eten, gegeten worden, op aard gegeven

letterlijk, figuurlijk prijs of les op 't bord
ieder 't zijne, hare, mededogen of meewarig
maar padjes, ik weet niet dan te bewonderen
het hen onuitputtelijk still born to be wild

  haviksoog op uitkijk van noodlot af te wenden
laat ze rusten in reuzenpalm, zachte vingers
veilig neervleien buiten loop in halm en gras
meedogend met padjes, wegen lang of kort

aan 't groene dragen en ik wat groter was.