Marjolijn Curiere

Marjolijn een vrouw uit duizenden, haar geest zo mooi als een diamant.
Ze is een meisje van 33 jaar, lief, mooi, intelligent en charmant.


Nimmer heb ik haar gezicht mogen aanschouwen.
Ik zou het niet hebben van een foto echter niet berouwen.


Want haar woorden zijn meer waard dan haar evenbeeld op een stukje karton.
Het zijn immers d'r woorden waar ze mijn respect voor haar mee afdwong.


Ze is een alleenstaande vrouw in Amsterdam.
Ze heeft altijd moeten knokken, daar krijg je klote van.


Ondanks veel verdriet in haar leven.
En veel verdriet wat anderen haar hebben gegeven.


Weet zij zich heel goed te redden in dit aardse tranendal.
En ook al, maakt zij af en toe in haar leven, een lelijke val.


Dan staat ze op en droogt haar tranen en droogt vervolgens haar wang.
Ze pakt dan het leven op, daar waar ze tegen de vlakte kwam.


Met opgeheven hoofd gaat zij weer naar het slagveld des leven.
En voordat zij dit veld betreed zou zij slikken heel even.


Bang dat het weer mis gaat, maar dan zegt ze tegen zich zelf, "kom op je bent toch geen zeiker."
Je bent immers weer een ervaring rijker.


Leven leer je door vallen en opstaan.
Marjolijn kan het weten ze is er immers al vele voor gegaan.