Als bloesems in ongepolijst glas
de stilte tekent in het beeld
van zwart ongepolijst glas
en deze nacht voelt alsof
je voor even
uit mijn verlangen verdwijnt
terwijl dromen voorbij gaan
als een schaduw zonder verhaal
maar langzaam vervagen en wegsterven
door ieder moment
te voelen
in een dans van zon en golven
die het duister verlichten
ook dat is lente
tussen schaduwen van emoties
met de bloei ontstaan en zijn
en ik hou van die vrijheid
maar evenveel van jou
er bloeien rozen
als sneeuw over een sluier
van zee en vonken
van nooit vergeten namen blijven de spiegels
langs de hemel rand ontvouwen tot een vallende ster
dan droom ik jou in het eerste morgenlicht
en woorden worden stille wensen
in samen gevouwen handen
bijna rakend en diep stil
waar momenten opnieuw ontwaken van melancholie
ontluikt het leven
de bloesems gedragen
door een blijvende melodie in de ziel
fluistert liefde die eeuwigheid is
Reacties op dit gedicht
| claire vanfleteren: | Donderdag, augustus 19, 2021 16:52 |
| een mooi gedicht met vele emoties | |
| teun hoek: | Donderdag, augustus 19, 2021 11:38 |
| die fluistering waarnemen . th | |
| Compostje: | Donderdag, augustus 19, 2021 11:30 |
| Een typisch M-Rozeke. Mooi is ik hou van vrijheid maar evenveel van jou. Graag gelezen. |
|
| Anneke Bakker: | Donderdag, augustus 19, 2021 11:12 |
| Prachtig gedicht als een fluisterende melodie vanuit de eeuwigheid, ik luister M-Rose en ben stil. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 19 augustus 2021 | ||
| Thema's: | ||