Er zijn al 2 jaar voorbijgegaan
dat jij de strijd op moest geven. 
We wisten dat die dag onherroepelijk zal komen
en jij vocht langer dan we ons hadden voorgesteld
maar toch kwam de klap te hard, 
te onverwacht, te onverteerbaar. 
En niemand wist hoe we door moesten gaan. 

2 jaar zijn er al voorbijgegaan, 
de tijd is zo snel gegaan, 
maar tegelijkertijd soms zo tergend langzaam. 
Daar waar eerst de toekomst onoverkomelijk leek
zijn we, met vallen en opstaan, 
toch door weten te gaan.

2 jaren waarin ik je dagelijks mis, 
maar ook 2 jaren die ondanks de pijn
toch goed en gezellig konden zijn, 
waarin we konden genieten van elkaar
en lachen om herinneringen met jou
maar ook 2 jaren boordevol verdriet en gemis...

2 jaar waarin we hebben moeten leren
hoe pijnlijk het is om zonder jou door te moeten gaan, 
Maar ook 2 jaar waarin we hebben geleerd
om door te leven, om door te gaan, 
precies zoals jij zou hebben gewild. 
Pijn en verdriet, verlangen en dankbaarheid, 
dat gaat soms hand in hand
dat valt niet langer te negeren. 

2 jaar zonder jou, lieve papa, 
het duurde lang en ging zo snel voorbij. 
Maar we mogen weten en geloven
dat waar je nu bent, jij het nu beter hebt...
Jij mag bij God zijn, bij Hem waar je aan het eind zo naar verlangde. 
En al wil ik je soms zo graag weer terug zien,
voor een gesprekje, voor een knuffel,
of zomaar omdat ik je zo mis.  
Jij hebt het goed en voor voor nu
moet dat voor ons genoeg zijn. 

Maar ik blijf je missen
en zielsveel van je houden, 
en dat zal ik blijven doen, 
dag lieve papa.