Wanneer jij huilt…


Terwijl de ochtend mijn humeur doormidden snijdt
en het licht in de woonkamer zijn schaduwen werpt
wacht ik op het dagelijkse ritueel van geven en ontvangen.
De tafel waaraan we zitten kraakt onder de wil
om steeds weer te ontwaken uit de duisternis van de stilte.
We zoeken woorden die uitgesproken geen pijn kunnen doen,
omarmen de afstand en drinken onze koffie zwart.

De ruimte rondom ons is zwanger van herinneringen,
doch praten erover lukt niet zonder ons te bezeren.
Jij roept, ik vloek, toch maken de buren zich geen zorgen,
we begeven ons steeds dieper in stilzwijgende gebaren.
Het wapperen van je handen die met verwijten zwaaien,
het happen naar adem, de brokken in mijn keel.

“Of ik je soms ga verlaten” schrijf je vragend in de rand van de krant,
onzichtbaar knik ik van nee en antwoord met een hartje.
Zo kan ik het beroeren zonder je aan te raken,
je tranen wegvegen wanneer je huilt, één voor één…



esteban 1 september 2021