Snotneus...
Snotneus…
Ik was al oud nog voor ik geboren werd,
een lijf vol rimpels en altijd dorst.
Ik was een lelijk kind zei mijn vader,
ik geleek op hem zo bleek achteraf.
Nu de kaap der vijftig in het zicht komt,
gelijk ik nog altijd op mijn vader.
Ik ben geen goed mens, te ijdel, verrot.
Ik zuip zonder te verzuipen,
ik heb geschoten en werd beschoten.
Zo beleg ik mijn boterhammen
met nare herinneringen
en wie me kent probeert me te vermijden.
Hoe dikwijls slaan zij niet op de vlucht
voor dit verdorven lijvige bestaan.
Ik ben 47 jaar en weer in oorlog met mezelf.
Mijn lichaam is volgroeit, toch blijft het klein
in de schaduw van mijn vader.
Uit de diepste krochten overwoekerde hij,
het liefst zou ik hem zo snel mogelijk vergeten…
esteban 2 september 2021
Reacties op dit gedicht
| Dasje (lucky): | Donderdag, september 30, 2021 17:08 |
| Eila! Als ik jouw leeftijd lees ben jij idd nog een snotneus :oD Maar jouw jonge brein is veel te snel volwassen moeten worden Jouw ogen zagen beelden die een ander nooit ziet al wordt hij/zij honderd Liefs, dasje |
|
| M-Rose: | Donderdag, september 02, 2021 10:29 |
| Voir le monde sous un nouvel angle | |
| teun hoek: | Donderdag, september 02, 2021 09:55 |
| kijk naar de toekomst dan is veel mogelijk, het hart is beslissend , niet het uiterlijk th | |
| Anneke Bakker: | Donderdag, september 02, 2021 09:43 |
| Ik moet er even m'n zakdoek bij pakken, voor tranen en de snotneus. Herinneringen aardig verwoordt Esteban. Fijne dag. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 02 september 2021 | ||
| Thema's: | ||