Kristallijnen_I
ik teken jou
op zwart linnen doek
woestijnen in nevels
van zand die spiegels kleuren
over een nieuw ontwakende zon
dieper
rood waar avondlicht
danst door de eerste wensen
van lentesterren
en in stilte te ontvangen
van een reis
en van elke dit moment
ik vertaal jou
als een open boek
tot weg stervende vonken
het beeld ontvouwen
in nieuw ontluikende nerven
en mijn handen geven je troost
ik herhaal jou
als water dat de ziel
van weemoed verzacht
in de stilte van tranen
en later veel later
dan teken ik jouw ogen
terwijl de zee sluiert
onder een hemel van papavers
in een pas gekozen droom
en toefluistert voor even verscholen
is in haar nog diep slapende emoties
en langzaam bloeien de rozen als schaduwen
open door kristallijnen
als het vuur
van eeuwenoude verhalen
tot leven en vol bloeiend
in woorden herboren
als vlinders zo breekbaar
te raken
verlangen wij
steeds opnieuw die golven
van tederheid
door elke hartslag van liefde
heel even in geborgen
zijn te voelen
van een dans
en van enkel deze stil makende melodie
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Maandag, september 13, 2021 20:49 |
| Mooi | |
| Anneke Bakker: | Maandag, september 13, 2021 10:44 |
| Steeds lees ik opnieuw die golven van tederheid , ze raken mij als een stille melodie. Mooi Hoor M-Rose. Zonnige groet. Anneke |
|
| teun hoek: | Maandag, september 13, 2021 09:54 |
| melodieuze natuur. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 september 2021 | ||
| Thema's: | ||