Ik was graag schilder geworden…
Ware het niet, al was het maar als herinnering voor later,
dat ik de wijzers van de klok hun rondjes zag draaien
terwijl de wereld om mij stil stond, mijn lichaam sterfelijk.
Het groeien van de tijd in jaren vergankelijk was en doden
kwamen bovendrijven, brutaal en ongevraagd.
Ik hoorde stemmen spiegels bedampen met woorden,
schreiend, ongewild tussen het gemis en de berusting.
Ik herkende mijn herinneringen niet, zelfs met mijn naam eronder
die ik kraste met een vuurrode pen. Getekend eenzaamheid!
Misschien was ik twintig jaar geleden al iets uit een lang verleden,
wie weet beloofde je me dan een leven lang van afscheid nemen.
Ik verdween de uren in angstige vragen, ongesteld op stenen tafels,
maar vastgebonden aan ogenblikken zonder gesproken woorden.
Wellicht moest ik mijn levenspad meer uitgestippeld hebben.
Maar wanneer de dichter’s muze haar intieme stem verloren was,
de soldaat een geweer in plaats van een penseel voorgeschoteld kreeg
en ik heel alleen achter bleef toen de dood haar intrede deed,
verdween de jeugd in een allesverslindende nacht.
Je kuste me, ondragelijk met tranen op de achtergrond.
Ware het niet dat ik niet kan schilderen, of ik verloor me nog in jouw verlangens…
esteban 21 september 2021