Uit de biecht klappen…
Alcohol in al zijn gedaanten, ik drink omdat ik niet kan praten.
Omdat het zwijgen mij verplicht om te vergeten.
Daarom zijn Wodka en Whisky mijn hartsvriendinnen.
Ontegensprekelijk ben ik Esteban, al is die naam al zoveel maal vervloekt.
Een spervuur van akelige gedachten drijft me uit het heden,
maar het verleden lijkt op de zomer die net voorbij is, nat en kil en dood.
Ik ben dan ook vergeten om de bloemen water te geven. Kraantjeswater!
Het kerkhof moegetergd, maar ik herken de schaamte niet, ik banban.
Ongeloof omdat ik me de weg daarheen niet meer kan herinneren
toch hou ik nog van je, jij die me inruilde voor een schoolmeester.
Een schoolmeester begot! Typisch de kustmentaliteit, verwarring alom.
Was het omdat ik de Franse taal zo bekakt vond dat je me negeerde,
of omdat ik geen dichter was die jou niet dichter bij hem wilde.
Je wist wie ik was, maar nu ben ik niet meer welkom,
ach tijd komt altijd ongelegen.
Dit is dus wie ik ben, met mijn rug tegen de muur, een ongeleid projectiel,
bijwijlen geniaal maar meestal gek…
esteban 29 september 2021