Ik zie die mijnheer nog zo voor me
op het terras van een artiestencafé
een extreem gestoorde kunstenaar
genietend van enkele glaasjes rosé
had lange haren en een grijze baard.
Zijn naam vernoem ik niet hoewel hij
wereldberoemd werd en trouwde met
Beatrijs, een dame met blauw bloed
maar al gauw ging het niet al te goed
met die twee, hij verkocht haar dure
antiek voor een appel en een ei, en ja
zo werd hij afgevoerd naar een kliniek
daar bereikte zijn creativiteit een piek.
Moeder had de rijke vrouw ontmoet en
nodigde haar uit op thee en een rijstkoek,
Bea huilde omdat zij zwanger was van haar
Vlaamse van Gogh! Ma streelde het buikje!
Beleefd opgevoed kwam ik erbij
zitten en vroeg hoe ze haar baby
zou noemen, de lady bekeek mij
goed: Mijn zoon zal net als jou de
naam 'Claude' krijgen, dan wordt
hij wellicht een heel mooie vent die
hoog op de sociale ladder zal stijgen.
Ik bloosde om dat compliment want
jawel, dit vond ik echt een beetje maf
maar Beatrijs vond het een grote troost
zelfs haar hondje heeft akkoord geblaft.
Jawel, soort zoekt soort, zegt
het Oud-Vlaamse spreekwoord!
Ook als je in een diepe vergeetput
zit waar je eigenlijk niet thuishoort.