Naar de kloten…



Laveloos en dronken het hoogste goed bereiken.
In de volharding van het zinloze zuipen
word ik herkend alvorens te bezwijken.
De dood wacht geduldig af in verwarde tijden,
zelfs al draag ik mijn zonnebril.

De alcohol ziet jouw tranen niet,
of de leegte in mijn ogen, de schaamte brandt.
Toch blijf ik in zatte dichters geloven,
ik blijf hen lezen wodka en whisky in de hand.
Op de rand van de waanzin is het akelig stil.

De dagen zijn tekort om de slaap te omarmen,
geluk verdwijnt wanneer de nacht steeds kleiner wordt.
Er groeien gaten in mijn diepste herinneringen,
dwingen mij tot overgave (noem het gerust spuwen)
wanneer mijn wereld strontzat en onbetrouwbaar ineenstort.

Dat ik nu naakt en zwalpend in de regen dans
was te verwachten, alles is toch naar de kloten.
Maar ik wil slapen en nooit meer wakker worden,
mijn lijkkleed zal zitten als gegoten
want ik ben tenslotte de drager van mijn eigen zonden…



esteban 4 oktober 2021