Zelfbeklag...
Zelfbeklag…
De ochtend kucht en hoest,
wekker na wekker roept het uur mij.
Slecht gemoed vertrekt vanuit slapeloosheid,
spiegelbeelden liggen stil en gehavend.
Ook de afgelopen nacht
kwamen de doden weer tot leven.
Uit de bouwvalligheid van het verleden
draag ik in herinneringen
een kroon van dorens, bidden helpt niet meer.
Ik sleep me naar het heden
en verdrijf de gedachten met lauwe koffie.
Zelfbeklag en uitheemse woorden
bevriezen in de holte van mijn borst.
Ik ben te oud en val in herhalingen
als najaarstranen op een bloedend kruis.
Over de hoge gebouwen wordt de dag zichtbaar
terwijl de oktoberfoor stilaan tot leven komt.
Het is kermis in mijn stad en oorlog in verre landen…
esteban 13 oktober 2021
Reacties op dit gedicht
| M-Rose: | Donderdag, oktober 14, 2021 09:44 |
| Zelfbeklag. Daar krijgt de lokale bevolking nooit genoeg van . | |
| Dirk Hermans: | Woensdag, oktober 13, 2021 21:25 |
| Leer uit de kleine dingen die lichtpuntjes van grote waarde brengen | |
| september: | Woensdag, oktober 13, 2021 18:47 |
| Beseffen in beleven en beleving. Leeft van binnen, binnenin dit droefmooi gedicht met mooie intense woordvondsten en zinnen Esteban. Liefs | |
| teun hoek: | Woensdag, oktober 13, 2021 16:18 |
| er moeten toch lichtpuntjes zijn th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 oktober 2021 | ||
| Thema's: | ||