Gewoon gewoon

Zo deed ze de afwas
eerst het glas
dan het porselein
zo moest het zijn
het was een ritueel
doch betekende haar veel
met het bestek op ’t eind
hield ze zich overeind
ze hield van haar vele rituelen
die klonken als bevelen
ze deed ook alles achter de hand
vandaar, alles was netjes aan de kant
en dan was ze fier
ze werd honderdenvier
stierf op haar gemak, van de hak op de tak
met op haar gezicht, een lach die ogen uitstak