Ergens daarbuiten...
Ergens daarbuiten…
Tot het zout van haar tranen opdroogt
ben ik verplicht om de gordijnen te sluiten.
De dood komt het feest opluisteren,
ik ga bijna ten onder deze keer.
Hartkloppingen en trillende handen,
dwaze woorden die ik moet fluisteren
telkens ik het probeer.
Ik ben niet goed meer bij mijn hoofd,
want het is nu te laat, oktober wacht
naakt onder de koude maan vannacht.
Niets is van betekenis als je nergens in gelooft,
maar tot ik de man met de zeis heb beschimpt
uitgelachen gekrenkt en bespoten
hou ik de gordijnen gesloten…
esteban 18 oktober 2021
Reacties op dit gedicht
| stampertje het rukkonijn: | Maandag, oktober 18, 2021 18:20 |
| Een naar wezen De dood hij brengt ellende.Speciaal gedicht,het herlezen waard. | |
| Anneke Bakker: | Maandag, oktober 18, 2021 15:09 |
| Hoog kippenvel en stille ontroering houden de gordijnen voorlopig dicht. Diep respecht Esteban. Anneke |
|
| teun hoek: | Maandag, oktober 18, 2021 12:02 |
| pijnlijk , in geloof vertroosting, nog wel aards verdriet. th | |
| Dasje (lucky): | Maandag, oktober 18, 2021 12:01 |
| Rakend... Gekmakend machteloos staan we er tegenover Dat went nooit Liefs, Dasje |
|
| september: | Maandag, oktober 18, 2021 11:16 |
| Ijzersterk gedicht Esteban met gevoel, lading en drijfveer. Het zijn heel pakkend boeiende zinnen die de lezer ( mij althans) weten te raken. Liefs | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 18 oktober 2021 | ||
| Thema's: | ||