Hoop Op Een Bubbel Die Barst.

Lang vergeten ozon laag van onbegonnen realiteit
Hoe dacht ik ooit te zijn aan het eind waar het begint?
Met een idee en wilskracht kom ik er wel, is wat ik dacht
Maar in de steek gelaten door verbroken ambities, de pijn niet verzacht.

Het vertrouwen is mij ontschoten in het vertrouwen op mensen
Waarbij ik dacht dat ik daar op kon bouwen, althans de intentie
Nu weet ik wel dat ik het zelf moet starten, en moet gaan klimmen
Maar de heuvel is te hoog, de obstakels verspreid, weet ik niet waar ik moet beginnen

Alleen sta ik aan een gevallen top met een gebroken vlag,
Heb ik mijn eigen ambities in de steek gelaten, omdat het simpelweg te moeilijk was
Waar ben ik aan begonnen, de verloren oorlog die ik verloor bij de eerste slag,
Wist ik niet dat ik altijd alleen staat met deze dromen die ik niet meer zag,

Mijn woorden raken in de war en verloren op de eenzame straat
Kan ik mijn intenties voelen brandend van passie en creativiteit,
Maar voel ik mij leeg van binnen, tegenwoordig niets meer dan haat
Aan mijzelf, aan het vertrouwen, aan het leven, aan het bouwen van oneffenheden.

En kruimelt mijn gebouw op scheve grond plots naar de grond, af
Zie ik daar mijn dromen doodgebloed, voel ik een gesneden rand, laf
Ren ik weg voor mijn eigen ondernemingen omdat ik te bang ben het alleen te doen?
Kan ik nog ontkennen dat ik het niet meer aan kan, zo bovenop, alleen, nooit als toen?

Ik denk dat ik stapje voor stapje zet,
Hopend op de moed in mijn hart,
Dat ik toch durf door te gaan voor mijzelf,
Of blijf ik dromen in illusie


Geef ik iedereen gelijk….
Stop ik met dromen….
Neem ik een baan ondanks het ongeluk…
Stop ik met dromen….
Geef ik iedereen hun zin…..
Stop ik met dromen….

Ik denk dat ik nog even in mijn bubbel blijf,
Die is positiever dan de verdomde mensheid…