Bijna vergeten...
Bijna vergeten…
De herinneringen deinen langzaam uit,
ik ben de slagvelden vergeten op een haar na.
Daar waar toen lichamen lagen groeien nu wilde rozen,
ik heb ze geplukt alvorens hun dorens opnieuw
zorgden voor vers bloed. God is mijn getuige.
De illusie dat ik in de herhaling van mijn leven blij mag zijn
omdat ik verder leef is slechts een pleister op een houten been,
want de achtergebleven namen zijn nog steeds dezelfde.
Alleen, als ik in het halfdonker hun gezichten niet meer herken,
hoe wil je dan dat ik nog in de spiegel durf te kijken?
Dat ik nog überhaupt mens ben doet mij in de ongrijpbaarheid
van het verlangen dikwijls reiken naar de fles.
Ik ben vaak tekortgeschoten als het ging om ons zielenheil.
Ik doe de realiteit geen eer aan…
esteban 21 oktober 2021
Reacties op dit gedicht
| Dasje (lucky): | Maandag, oktober 25, 2021 13:44 |
| Het verzuchten van je ziel... bijna een schuldgevoel omdat jouw brein je beschermt tegen jouw verleden Integer eerlijk geschreven! Liefs, Dasje |
|
| M-Rose: | Donderdag, oktober 21, 2021 20:20 |
| Oh ja bina vergeten ook een mooi gedicht van u | |
| M-Rose: | Donderdag, oktober 21, 2021 20:19 |
| Da mixke ziet er van kleur 1ste klasse uyt maar de presentatie en de smaak tellen dubbel kzal je dan mss extra puntjes geven Black R voorlopig krijg je een welverdiende 7 |
|
| Dirk Hermans: | Donderdag, oktober 21, 2021 15:42 |
| Leef nu en geniet het verleden is het verleden hou de goede dingen bij en laat de andere los en geniet | |
| Anneke Bakker: | Donderdag, oktober 21, 2021 12:43 |
| De realiteit is vaak anders dan het lijkt Esteban, pleisters houden geen herinneringen vast. Alle goeds gewenst. Anneke |
|
| teun hoek: | Donderdag, oktober 21, 2021 09:56 |
| het nu is bepalend voor doen en denken. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 21 oktober 2021 | ||
| Thema's: | ||