Weduwenpensioen...
Weduwenpensioen…
Jij bent mijn moeder, jij weet niet wie ik ben.
Samen liggen we te rijpen, prioriteiten overal.
Je kan er niet naast kijken. De hond is dood.
Stof op de treden naar beneden, geen mens trapt erin.
Jij bent mijn mama, ik doe mijn zonnebril omhoog,
geloof niet dat je mij herken…
esteban 22 oktober 2021
Reacties op dit gedicht
| Dasje (lucky): | Maandag, oktober 25, 2021 13:38 |
| Knap staaltje van schrijfkunst Esteban! (alweer!) In een notendop de denk ik meest gevreesde aandoening, dat is het voor mij in elk geval. Brilliant! Liefs, Dasje |
|
| stampertje het rukkonijn: | Vrijdag, oktober 22, 2021 22:15 |
| Sterk gedicht het ontkennen voelbaar. | |
| Dirk Hermans: | Vrijdag, oktober 22, 2021 15:17 |
| Gevoelig verwoord | |
| teun hoek: | Vrijdag, oktober 22, 2021 13:59 |
| triest verlangen doorbreken. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 22 oktober 2021 | ||
| Thema's: | ||