Zelf sta ik
op mijn berg.
Alleen,
misschien wat dapper,
Maar niet sterk.
Want op die berg
waait het erg.
Ik sta op die berg
fragiel En onstabiel.
Ik geef mij meer over
aan het boven natuur,
Die mij stuurt,
En ik het wiel
Recht moet houden.
Maar het wiel
Is niet meer
te vertrouwen.
Omdat het wiel
Door wind gaat.
En het evenwicht.
In mijn ziel daalt.
De wind blaast,..
En laat mij vallen.
Ik verlies mijn gezicht,
Die mijn schoonheid,
Heeft gezaaid.
Het is vervallen,
En doorgelicht
Doorwaaidt...