Ik wil dat je weet...
Ik wil dat je weet…
Al herken ik deze maandag niet, toch ruikt hij naar het verleden,
toen alles nog mooi en fris was en onze ouders nog niet waren gestorven.
Nu is alles levenloos, wijlen, ontzield verdord en verdorven.
Vandaag bedenk ik dan “mijn god, hoelang is dat al niet geleden”
Hoeveel tijd er tussen in zit ben ik al lang vergeten. Waar is het misgelopen?
Rituelen harder dan de werkelijkheid, ze zijn tenslotte al zolang overleden.
Onvoltooid schuur ik het marmer tot de herkenning ten hemel vaart,
samen met de regen en de tranen die ik voor vandaag heb bijeen gespaard.
“Ma, pa, ik mis jullie, maar nu kunnen jullie er weer voor een jaartje tegen”
zeg ik lispelend tegen mezelf met de regenjas open…
esteban 25 oktober 2021
Reacties op dit gedicht
| september: | Maandag, oktober 25, 2021 20:20 |
| Heel mooi ontroerend geschreven Esteban. Verdrietig ook in het missen sijpelt heel gestadig als de regen en je goed gekozen voelbare woorden doorheen dit gedicht. Een gedicht om stil bij te staan. De stilte, sereniteit, het liefdevolle.. | |
| Anneke Bakker: | Maandag, oktober 25, 2021 18:31 |
| Koester de mooie herinneringen aan je ouders Esteban, ze zijn dierbaar. Heel sereen en liefdevol verwoordt in dit gedicht. Sterkte en mooie avond. Anneke |
|
| Dirk Hermans: | Maandag, oktober 25, 2021 13:58 |
| De verbondenheid zal er altijd zijn door ale jaren heen | |
| Dasje (lucky): | Maandag, oktober 25, 2021 13:56 |
| Herinneringen kunnen zich vlijmscherp op je storten De goeie worden eens zo mooi, terwijl de minder goeie weggevlakt worden Dit leest bijna als een gebed Rakend mooi! Liefs, Dasje |
|
| teun hoek: | Maandag, oktober 25, 2021 13:50 |
| zij houden van jou en willen jouw geluk. th |
|
