Bij de golven
het is
niet een omslag van de tijd
die mij weemoedig maakt
of mijn ziel laat dorsten in deze woestijn
het is iets wat droefheid nooit kan vertalen
wat onzegbare emoties me laten voelen
in de betekenis van elk beeld
op linnendoek geschetst of op wit papier
dat valt en breekt soms voelt het
bodemloos bij dit sterven alsof
alles even stil staat
terwijl ze me hadden gezegd
dat het goed gaat nadat ik daarrond
reeds zoveel anders had gehoord
om te ontsluieren en de kern te vinden
waar nu enkel hun laatste woord bij me blijft
van hen die ik nooit meer zal zien
in dit leven en de stilte in mij
ontvouwd ontelbare wegen terug
na het duister na de regen
er is altijd wel iets
van pijn in verscholen
en de stilte in mij ontwaakt
ontelbare wegen opnieuw voor jou
ben ik om lief te hebben terwijl
de late avond zon voor het raam
gordijnen tekent van hoe
de dag is geweest
en dan fluistert er enkel
de melodie achter
deze golven bloeit een open zee
door bloesems vertaald door liefde
als tijdloos van alles wat
omkleed voelt met breekbaar zijn
van het nog onbepaalde moment
in jouw hart blijft
als mijn woorden in een herboren taal
jouw toekomst verlichten
Reacties op dit gedicht
| Floortje-123: | Donderdag, oktober 28, 2021 01:20 |
| Betoverend mooi! | |
| Dirk Hermans: | Woensdag, oktober 27, 2021 21:48 |
| Herboren taal is heel kostbaar | |
| teun hoek: | Woensdag, oktober 27, 2021 19:25 |
| opbeurend verbindend. th | |
| Anneke Bakker: | Woensdag, oktober 27, 2021 16:43 |
| Die late avondzon zal voelen als een lafenis voor hart en ziel. pijnlijk-mooi gedicht en ook een beetje droef M-Rose. Lieve groet. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 27 oktober 2021 | ||
| Thema's: | ||