Mijn vader de koning...
Mijn vader de koning…
(Luis was zijn naam)
De brave jongens speelden viool terwijl de storm
meeuwen onttrok aan de wijkende zon.
Zonder gezicht waaiden de mensen van hun voetstuk.
De wind aaide en streelde en strooide soms onverwachts
zand in de open wonde, overgewicht ten spijt.
Je blik verscholen tussen de plooien van je glas.
Ik dacht aan de persoon die jij vroeger was,
toen jij me nog niet verweet dat er ik eenzaam uitzag.
Want in de diepte van mijn lichaam was ik een prins
in een groot kasteel met duizend gezichten,
in het diepste van mijn ziel was ik was ik
was ik een Catalaanse prins
en ik had mezelf niets te verwijten…
esteban 29 oktober 2021
Reacties op dit gedicht
| september: | Vrijdag, oktober 29, 2021 19:22 |
| Dit is zo mooi Esteban. Zeer goed geschreven.Zo tot de verbeelding sprekend. In het diepste van je ziel een Catalaanse prins. En je vader als koning. Hoe mooi. Klasse. Liefs | |
| Dirk Hermans: | Vrijdag, oktober 29, 2021 18:56 |
| Knap gebracht | |
| M-Rose: | Vrijdag, oktober 29, 2021 17:46 |
| Los Niños De Catalan Para Esteban |
|
| teun hoek: | Vrijdag, oktober 29, 2021 16:20 |
| eens was. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 29 oktober 2021 | ||
| Thema's: | ||