Het midden van mijn leven
Op het middelpunt van mijn leven
Sta ik hier stil
Zal ik mijn koers een andere richting geven
Is dit pad wat ik nog wil
Langzaam realiseer ik meer en meer
Dat tijd eindig is en niet onbeperkt
Hoe ouder ik word en hoe meer ik leer
Des te meer ik niet begrijp hoe het werkt
Logica die mij steeds vreemder wordt
Laat een heel andere wereld zien
Eentje waar het aan menselijkheid schort
Kan het niet wat anders misschien
Ik zoek niet naar monumenten
Mijn naam geëtst in steen of goud
Ik wil harten raken met liefde als medicijn voor patiënten
En in mijn leven en daarna als goed mens worden beschouwd
Ik vergaar geen rijkdom
Ik zoek niet naar roem
Het is de hulpbehoevende daar kijk ik naar om
Het is het goede wat ik benoem
Want het kwaad komt uit zoveel kelen
Het verdriet wordt slechts zelden verstomd
Maar als wij elkaar niet helen
Zijn wij bij voorbaat al verdomd
Ik vervolg mijn pas
Met hernieuwde moed
Omdat alles wat ooit goed was
Ook in de toekomst moet kunnen worden begroet
Ik wil daaraan contribueren
Daarvoor blijf ik strijden
Nooit moet je compassie en liefde verleren
Want leven is zoveel meer dan lijden
Al ligt het bitter soms op de tong
Al dreigt de traan je te breken
Waag altijd voor de ander die sprong
Laat in stilte jouw hart tot de ander spreken
Sta ik hier stil
Zal ik mijn koers een andere richting geven
Is dit pad wat ik nog wil
Langzaam realiseer ik meer en meer
Dat tijd eindig is en niet onbeperkt
Hoe ouder ik word en hoe meer ik leer
Des te meer ik niet begrijp hoe het werkt
Logica die mij steeds vreemder wordt
Laat een heel andere wereld zien
Eentje waar het aan menselijkheid schort
Kan het niet wat anders misschien
Ik zoek niet naar monumenten
Mijn naam geëtst in steen of goud
Ik wil harten raken met liefde als medicijn voor patiënten
En in mijn leven en daarna als goed mens worden beschouwd
Ik vergaar geen rijkdom
Ik zoek niet naar roem
Het is de hulpbehoevende daar kijk ik naar om
Het is het goede wat ik benoem
Want het kwaad komt uit zoveel kelen
Het verdriet wordt slechts zelden verstomd
Maar als wij elkaar niet helen
Zijn wij bij voorbaat al verdomd
Ik vervolg mijn pas
Met hernieuwde moed
Omdat alles wat ooit goed was
Ook in de toekomst moet kunnen worden begroet
Ik wil daaraan contribueren
Daarvoor blijf ik strijden
Nooit moet je compassie en liefde verleren
Want leven is zoveel meer dan lijden
Al ligt het bitter soms op de tong
Al dreigt de traan je te breken
Waag altijd voor de ander die sprong
Laat in stilte jouw hart tot de ander spreken
Reacties op dit gedicht
| september: | Zondag, oktober 31, 2021 19:58 |
| Dit is erg mooi geschreven Pathos met een zuivere intentie. Vriendelijke groet. | |
| Hans Winter: | Zondag, oktober 31, 2021 19:46 |
| dan nog is er altijd toch soms een die deelt en zich met je heelt. groetje, hans |
|
| Dirk Hermans: | Zondag, oktober 31, 2021 17:47 |
| In ieder middelpunt van ons leven krijgen wij lichtpunten die ons leiden in alle tijden | |
| M-Rose: | Zondag, oktober 31, 2021 15:01 |
| wie de hulpbehoevenden helpt eert God dat is een logica die al eeuwen gekend is en het is een nobel doel om steeds opnieuw voor te blijven strijden |
|
| teun hoek: | Zondag, oktober 31, 2021 13:12 |
| bewogen. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: Pathos | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 31 oktober 2021 | ||
| Thema's: | ||