Onherkenbaar wit
onherkenbaar wit
ik stapte maar
kwam niet vooruit
zwoegend ging
mijn adem en de
armen wiekten
in een poging
tot balans
afgronden
gaapten hun
donkere gaten
met overhangend
talud benen trilden
en sprankjes hoop
waren vervlogen
ooit gingen wij
met zon de
ochtend in het
vredige ontwaken
op paden die wij
zelfs nog mochten
smaken in alle rust
de omslag kwam
met wind en regen
boven sneeuwde het
zo dat paden zich in
onherkenbaar wit
hulden en wij hulpeloos
belden zonder bereik
warmtesensoren
hebben ons gevonden
in een kleine grot
waarbij wij elkaar
in adem vonden
vlakbij dat grote
met angst gevulde gat
wil melker
01/11/2021
Reacties op dit gedicht
| Sahe : | Maandag, november 01, 2021 19:59 |
| Mooi | |
| teun hoek: | Maandag, november 01, 2021 09:53 |
| opwindend en beangstigend. th | |
| Dirk Hermans: | Maandag, november 01, 2021 09:00 |
| Sterk verwoord | |
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 01 november 2021 | ||
| Thema's: | ||