Je stem heeft 1001 gaven, met de meest melodieuze octaven

De ondoorgrondelijke dieptes van je ziel zijn onverwacht je achilleshiel

Eenzaamheid als een onbereikbare enclave, mijlenver van je veilige thuishaven

Bijna iedereen schildert jouw tere woorden af als futiel, maar de bijklank is zo subtiel

Je stortvloed aan zoekende woorden was waar je ware vrienden in een doolhof van ontsteltenis ontspoorden

Je brief zo lief aan je meest dierbaren liep uit op een dood spoor: Ze lazen niet tussen de regels door

Zelfs je zussen vervreemdden zich van je als wreed verstoorden toen er sterren van hoop gloorden

Je zong in koor over eenzaamheid maar de harde werkelijkheid ging na de samenzang ongenadig op troost meteen weer voor

Als je iemand jarenlang kunt vertrouwen moet je je meest dierbare verwachtingen heel langzaam afbouwen

Maar veel makkelijker gezegd dan gedaan zolang je verblind wordt door het veelbelovende licht van de menselijkste maan

Ze zeiden dat ze altijd evenveel van je blijven houden, maar schrokken meteen terug toen je weer om je doden ging rouwen

Ze laten je in de kou staan als je in diepe wanhoop uitglijdt over je zoveelste ontroostbare onderkoelde traan