2 november 2021
Iets in mij loopt enorm over
Ontneemt woorden van hun glorie en pracht
Maakt dat ik niet meer kan vertalen
Wat eens zo puur was en geestelijk zacht
Dat anders getuigde van vechtlust
Van kracht tot in de oneindigheid van het leven
Wat maakte dat gemeend glimlachen kon
Naast het onvoorwaardelijk liefde geven
Dat ervoor zorgde dat die bron onuitputtelijk was
Dat liefde en licht in overvloed waren
Maar enkel door geven en niet mogen ontvangen
Was het onmogelijk reserves te sparen
Dus in de loop der jaren begon ik te dwalen
Wist ik niet meer wat goed was of slecht
Was het een chaos in wat ik dacht te voelen
Hoorde ik enkel ruis als er wat werd gezegd
En nu mijn ogen zich geopend hebben
Mijn oren zich afsluiten voor de ruis
Mijn handen durven te voelen wat er is
Voel ik mij steeds meer thuis
Want zelfs in deze wereld
Die vaak zo onwerkelijk aanvoelt en zo verschrikkelijk koud
Zijn het licht en liefde die nooit stoppen met verbinden
En zo ons hart warm kloppend houd
Ontneemt woorden van hun glorie en pracht
Maakt dat ik niet meer kan vertalen
Wat eens zo puur was en geestelijk zacht
Dat anders getuigde van vechtlust
Van kracht tot in de oneindigheid van het leven
Wat maakte dat gemeend glimlachen kon
Naast het onvoorwaardelijk liefde geven
Dat ervoor zorgde dat die bron onuitputtelijk was
Dat liefde en licht in overvloed waren
Maar enkel door geven en niet mogen ontvangen
Was het onmogelijk reserves te sparen
Dus in de loop der jaren begon ik te dwalen
Wist ik niet meer wat goed was of slecht
Was het een chaos in wat ik dacht te voelen
Hoorde ik enkel ruis als er wat werd gezegd
En nu mijn ogen zich geopend hebben
Mijn oren zich afsluiten voor de ruis
Mijn handen durven te voelen wat er is
Voel ik mij steeds meer thuis
Want zelfs in deze wereld
Die vaak zo onwerkelijk aanvoelt en zo verschrikkelijk koud
Zijn het licht en liefde die nooit stoppen met verbinden
En zo ons hart warm kloppend houd
Reacties op dit gedicht
| marchiano di noche: | Donderdag, november 04, 2021 14:30 |
| wow, uh er gebeurt hier heel veel.. van in je kracht zijn tot dit verliezen ervan,(voelt aan als zoeken en zodoende niet vinden,zoals je daar waar je aan je gelukkigste moment in je leven denken kan,maar dit tegelijkertijd hiermee al vervlogen, zo vluchtig luchtig is deze gedachte/belevenis grens flinterdun.Blij te lezen dat je lichtpuntjes blijft zien! want deze zijn er wel degelijk,mede als je innerlijke stem/-kracht, en het horen en voelen van deze. (stilstaan of (af)dwalen is ook nodig soms | |
| stampertje het rukkonijn: | Dinsdag, november 02, 2021 20:03 |
| Mooi Wat dacht je om het gedicht zo aftesluiten Want zelfs in deze wereld die onwerkelijk en koud aanvoelen zal licht en liefde verbinden |
|
| september: | Dinsdag, november 02, 2021 19:33 |
| Heel mooi MirjamA. Voelbaar begrijpelijk en fijn dat je afsluit voor ruis en meer voelt als thuis. Prachtig. Liefs | |
Over dit gedicht
| Auteur: MirjamA |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 02 november 2021 | ||
| Thema's: | ||