1918...
1918…
Mijn liefste,
Stilaan klaart de zon door de regenwolken,
wij leven nog, kruipen dicht, ach, je weet wel mijn liefste.
Ik vergeet niemand! Niemand naamloos, zonder gezicht.
Maar ik kan precies hun gedachten niet meer herinneren,
hoezeer ik ook probeer! Het slijk verstikt diegene die achterblijven.
Een stomp potlood, nat gelijk de aarde die ons zo vertrouwd
geworden is, ik kan er zelfs bijna niets meer mee schrijven,
maar toch mijn liefje mijn, denk ik aan jou en kerf ik deze woorden
op dit stukje papier als antwoord op jouw naar droefheid geurende laatste brief.
In angst uit ik mijn pijn, in pijn streef ik naar de vrede die ons weer samen brengt.
Samen zoals in vroeger dagen, beloofd in schoonheid, hoe hard ook om dragen.
Maar hoe echt mijn beloftes ook zijn, dit verlangen streelt jouw wangen mijn lief.
Zoveel vrienden zie ik verdwijnen, maar het is jouw glimlach die ik voel
telkens ik mijn ogen weer ten gronde richt.
Ik hou van jou mijn witte bloem, terwijl het rood van de dood
mij rond mijn enkels kleurt samen met duizenden klaprozen
ben ik bang, o zo bang om nu al te sterven.
Misschien krijg je deze brief nooit, misschien besta jij enkel nog
in mijn dromen mijn lief, maar ooit is deze oorlog over,
en als ik hem mocht overleven, dan weet ik dat jij het was
die mij de hand boven mijn hoofd hield.
Ik hou van jou, ik hou van jou, voorwaar ik zeg je, ik hou van jou…
Voor altijd!
esteban 11 November
Reacties op dit gedicht
| Dasje (lucky): | Vrijdag, november 12, 2021 17:24 |
| Machtig mooi! Onnavolgbaar ontroerend geschreven! Dit is niet zomaar een verzonnen schrijven... Een om te bewaren althans voor mij Liefs, Dasje |
|
| Compostje: | Vrijdag, november 12, 2021 08:01 |
| Ontroerend pakkend neergezet. | |
| september: | Donderdag, november 11, 2021 18:10 |
| Mijn ogen gaan branden. Doorheen dit zeer rakend mooie schrijven in alle droefenis die oorlog brengt en heeft gebracht.. de waanzin en het lot van soldaten. De mensen die verlangen naar vrede en de soldaat die naar thuis en liefde verlangt.. kropt mijn keel.. zo sterk in alle onmacht en droefenis beschreven dit is.. sta ik in gedachten stil. Laat ons nooit vergeten. Liefs | |
| Dirk Hermans: | Donderdag, november 11, 2021 15:50 |
| Het raakt ons wat er toen is gebeurt zij zijn voor eeuwig in ons hart wat een mooi sterk gedicht | |
| Anneke Bakker: | Donderdag, november 11, 2021 13:27 |
| Voorwaar ik zeg je, ik ben stil, heel stil na het lezen van zoveel moois, zó jouw liefde te hebben verwoordt. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 11 november 2021 | ||
| Thema's: | ||