Waarin ether koker van luchtleegte
ruggelings afweer onbegrensd buiten

nog voor het zacht gejammer hoort
priemt in oren vreemdsoortig huilen

achter glas, waar niets anders was
dan het vellen van inlichte bomen 

doorzichtig kraken, takken lukraak dragen
uit een stil dromen naar het verpulveren

zij aan zij, én of zij stemmen hadden
weet ik niet of oren zich daarvoor lenen

voor splijten, zangerig weemoed, wenen
in onbeschrijfelijke klank blijven vragen