Ik ben nu vijfendertig jaar
En kende wel de uitdrukking verloren in niemandsland
Nu is het dat ik zie en als jou staar
Puin gaten en zoveel levens verloren als verstand

Hoe hebben zij dit kunnen trotseren
Zoveel jonger dan ik ben vandaag
Blootgesteld aan al die gevaren
Elke dag stelden zij hun leven in de waag

Voor slechts een meter
Voor een nieuwe stelling met wat landbouwgrond
In de loop begraven voor een wereld beter
Een idee wat veel minder waard is dan die velden van mest en stront

Voor hen die het overleven
Blijft een deel van hen voor altijd daar
Sommigen die alles hebben gegeven
Zagen die leugen en maakten hem waar

Slechts de opgeblazen verkleurde lijken
Verstild tussen puin kuilen en gas
Slechts zij wisten het einde van de oorlog te bereiken
Omdat alleen dat het einde was

En voor jou verdwaasde jongeling
Die verloor zijn vrienden onschuld en jeugd
Idealistisch toen je kwam en gebroken toen je ging
Herinner jij nog liefde geluk of vreugd

Voor jou ging die oorlog mee naar huis
Waar jij altijd verloren leek
Je herkende niet langer jouw thuis
Wanneer jij weer in het niemandsland keek

Want de oorlog heeft jou nooit verlaten
Zij was trouwer dan menigeen
En nu vul je al die artilleriegaten
En drink je huil je maar blijf je alleen

De doden die het einde zagen
Zij leven met jou mee
Je kunt hun stemmen of schimmen niet verjagen
Wat slechts stierf was de nobele oorlog als idee

Nu ken ik het verlies
Nu weet ik wat wordt bedoeld met jouw Niemandsland
Wat gegrift staat op jouw netvlies
Dat wens ik nu morgen en immer toe aan niemand